İkindi sonrası güneş!
Yavaşca kendini bırakırken
Akşamın sisli kollarına
Usul usul sokuluyor aydınlık
Alaca sessizliğin koynunda
Sona varışdan başa dönüyor yine düşler..
Karanlıkta kaybolmak degil mesele,
Asıl tuvaf olan insanın
Kendi içinde,
Kendinde kayıp olması!
Üzerime karanlığı örtünmek için
Söndürdüm tüm ışıkları
Yarınsızlığa sustu imgeler
Başkaldırdı dilimde şiir!.
Güneş küsmüş gökyüzüne
Ay çok uzaklardan
Göz kırpmakta gündoğumu umuda!
Hiç bir karanlık!
Çalamasa da beni benden,
Yinede solgun bir sonbahar gibi
Eylülde yüreğime düşer mevsimler..
Çizim Sevgi Mülayim
Abdullah Oral..
