1933,..Cumhuriyet on yaşına.gelmişti…Onuncu Yıl Marşı için yarışma açıldı…Faruk Nafiz Çamlıbel ve.Behçet..Kemal..Çağlar’ın yazdığı sözler seçildi, Cemal Reşit Rey..besteleyecekti….Mustafa Kemal güfteyi görmek istedi…Getirdiler…Çıktık açık alınla on yılda her savaştan..On yılda on beş milyon genç yarattık her yaştan…Başta bütün..Dünya’nın saydığı başkumandan.Bir baca yükseliyor, durmadan her yamaçtan.Okudu.Son dizenin üstünü çizdi..“Demir ağlarla ördük, anayurdu dört baştan” yazdı….Sonra da.Behiç..Erkin’e döndü..Çanakkale’den.beri.arkadaşıydı…İstiklal Madalyalı milli mücadele kahramanıydı..Devlet demiryollarının kurucusu ve ilk genel müdürüydü…“Sizlerin bu on senedeki emeğiniz iyi ifade edilmiyordu, o nedenle o mısrayı değiştirdim” dedi…Türkiye Cumhuriyeti’nin on yıllık mucizevi kalkınma hamlesine imzasını atan Mustafa Kemal… Zihinlere mıh gibi çakılan “demir ağ” metaforuyla, Onuncu Yıl Marşı’na da imzasını atmıştı…Behiç Erkin…

İstanbul doğumluydu.

Mustafa Kemal’den beş yaş büyüktü..Kurmay subaydı..Lojistik dehasıydı..Çanakkale’ye asker ve mühimmat sevkiyatında inanılmaz işler yapmıştı..Memleket işgal edilince saniye tereddüt etmeden Anadolu’ya geçti, milli mücadeleye katıldı..Anadolu’ya geçtiği gün, Mustafa Kemal çağırdı..“Ben cephede ne yapılması gerektiğini biliyorum, sen cepheye askerin mühimmatın erzağın nasıl getirilmesi gerektiğini biliyorsun, demiryolları işin ehli biri tarafından yönetilmezse bu işi yapamayız, demiryolları sana emanet” dedi…Behiç Erkin, Mustafa Kemal’i.yanıltmadı…“Türkler demiryolu işletemez”.önyargısını tarihe gömdü..Savaştan sonra demiryolu okulu açtırdı, uzman personel yetiştirdi..Türkiye Cumhuriyeti Devlet.Demiryolları’nın.kurucusu ve ilk genel müdürü oldu..O yokluk döneminde memleketin demirağlarla örülmesinde birinci derecede katkısı oldu..İşletme dilini.Fransızca’dan.Türkçe’ye çevirdi.

Demiryolları müzesi kurdu…Sonradan İstanbul Teknik Üniversitesi adını alacak olan..Mühendis Mektebi’ne özerklik kazandırdı..Milletvekilliği yaptı, bakanlık yaptı, büyükelçilik yaptı…Kurtuluş Savaşı’nın en kritik günlerinde,.Mustafa Kemal acil ibaresiyle bir telgraf göndermişti..“Sevkiyatı hızlandırın, trenleri son sürate çıkarın, geciktiren idamla cezalandırılır” diyordu..Behiç Erkin derhal cevap telgrafı gönderdi.“Bu hat 40 kilometreden süratli gitmeye müsait değildir, hızlandıralım derken tek bir sevkiyat bile yapamayabiliriz, emrinizi aldım, bu nedenle uygulamadım, ikinci emrinizi bekliyorum” dedi.!.Mustafa Kemal’den tekrar telgraf geldi:

“Sen nasıl uygun görürsen Behiç…”.İşte bu diyalog ve bu omurgalı karakter nedeniyle, Mustafa Kemal tarafından Behiç’e Erkin soyadı verildi…Mustafa Kemal kendi el yazısıyla Behiç’e gönderdiği mektupta, Erkin’in anlamını şöyle yazmıştı: “Her şart altında kendi doğrularını dile getirme cesaretini gösteren, bağımsız kişi.”Behiç Erkin gerçekten her şart altında kendi doğrularını gerçekleştiren, bağımsız kişiydi..İkinci Dünya Savaşı’nda Fransa nazi işgali altındayken, Paris Büyükelçimiz’di.

Müthiş bir insanlık örneğine imza attı, 20 bine yakın Yahudi’ye Türk pasaportu vererek, Türk vatandaşı gibi göstererek, ölümden kurtardı…“Türk ulusu adına konuşuyorum, Atatürk önderliğinde kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nde din, dil, ırk ayrımı yoktur, vatandaşlarımıza dokunamazsınız” dedi..20 bin insanı kurtardı…1961’de rahmetli oldu.Vasiyet etmişti…

“Beni, ilk demiryolu genel müdürlüğü görevini üstlendiğim Eskişehir’e, İzmir-İstanbul-Ankara hatlarının birleştiği yerde toprağa verin” dedi..Orada yatıyor…Albay rütbesiyle emekli olan Behiç Erkin, ömrü boyunca not tutmuştu, yaşadıklarını gün gün kaydetmişti.

900 defterden oluşan notlarını 29 Ekim 1958’de Türk Tarih Kurumu’na teslim etti..Devlete millete tek kuruş yük olmamak amacıyla, yayın masrafları için 10 bin lira bağış yaptı, o günün parasıyla çok ciddi paraydı..Pür dikkat okumanızı rica.ederim..Kelimenin tam manasıyla “yurtsever devrimci” olan Behiç Erkin, Türk Tarih Kurumu tarafından yayınlanan “Hatırat” isimli kitabının son paragrafında kelimesi kelimesine şunları söylüyor…“Yukarılarda beyan ettiğim veçhile ben, 1920-1928 seneleri arasında demiryollarını idare ederken, ihmale hiç tahammül edemezdim.

Aldığım ve aldırdığım tertibat sayesinde bu sekiz sene içerisinde hiçbir yolcu telef olmamış ve yaralanmamıştır.

Alelhusus, 1922 büyük taarruzu sırasında Yunanlıların tahrip ettikleri demiryollarının ilk tamiri, iki metre boyunda ray parçalarıyla yapılmış ve demir köprüler gelinceye kadar ahşap köprülerle hat işletmeye açılmış iken, bu sırada dahi bir kaza kaydolunmamıştır.”Kurtuluş Savaşı…

Büyük Taarruz…

Kaza bile yok!“Liyakat aşığıyım” diyen Mustafa Kemal’in, devlete yönetici seçerken ne kadar isabetli tercihlerde bulunduğunun kanıtlarından biriydi.

12 KASIM 1937 – Atatürk’ün, Başbakan Celâl Bayar, İçişleri Bakanı Şükrü Kaya ve Bayındırlık Bakanı Ali Çetinkaya ile beraber saat 18.30’da Ankara’dan trenle -Diyarbakır yönünde- doğu seyahatine çıkışı.
Atatürk’ün Hayalindeki Doğu
Atatürk, 1937’de Tunceli’ye yaptığı geziden sonra Celal Bayar, Şükrü Kaya, Ali Çetinkaya, Kâzım Orbay ve Abdullah Alpdoğan ile Elazığ İstasyonu’nda bir toplantı yapmıştır.
Bu toplantıya ait 17 Kasım 1937 tarihli belgeye göre şu kararlar alınmıştır:
“1. Arazi, su, hava bakımından barınılması güç olan bölgeler halkının daha iyi şeraiti haiz yerlere nakli teemmül edilmeli ve mali külfet tahmin edilerek tespit edilmelidir.

2. Pertek arazisi iyidir. Tedavi keyfiyeti nazarı dikkate alınmalı.
3. Büyük kesif köyler yapılmalı ve kültürü temin edilmelidir.
4. Maden amelesi olarak kaç aile naklolunabilir?
5. Münferit dağ köylerini toplayıp ovalara teksif edilmeli.
6. Girlayik’te pancar mıntıkası tesis ederek dağlıları ovaya indirmek lazımdır.”
   Görüldüğü gibi Atatürk ve arkadaşları Tuncelilileri yerlerinden, yurtlarından sürmeyi, köyleri içindekilerle birlikte yakmayı planlamamışlar; sağlıksız, eğitimsiz, yoksul ve aşiret reislerinin baskısı altında yaşayan insanları sağlıklı, eğitimli, zengin ve güvenli bir yaşama kavuşturmak için proje geliştirmişlerdir. Arazisi kötü olan bölgelerdeki insanların daha iyi şartlara sahip bölgelere gönderilmesi, dağ köylerindeki insanların ovalara indirilmesi gibi önlemler bölge insanını daha iyi yaşam koşullarına kavuşturmak amacı taşımaktadır.
   Tunceli ve civarındaki bazı aşiretlerin Batı illerine göç ettirilmesi ile ilgili kanunlar Atatürk’ün sağlığında çıkarılmıştır. Örneğin 19 Haziran 1927’de 1097 sayılı “Bazı Şahısların Şark Mıntıkalarından Garp Vilayetlerine Nakline Dair Kanun” çıkarılmıştır. Bu kanuna göre Doğu’da devrimlere karşı çıkan, güvenliği bozan 1500 kişi ile kaçak ve mahkûm durumundaki 80 isyancı aileleriyle birlikte Batı illerine sevk edilmiştir. Kendilerine, terk edecekleri topraklara karşılık yeni topraklar verilmiştir. 14 Haziran 1934’te de 2510 sayılı “İskân Kanunu” çıkarılmıştır. Bu kanunlar çerçevesinde Doğu’da hem güvenliği bozan asi aşiretlerden bazıları hem de aşiretlerin baskısına maruz kalan yokluk ve yoksulluk içindeki halkın bir bölümü batıya göç ettirilmiştir.
   Göç ve iskân planları ilk başta sadece 2000 kişiyle sınırlıdır. Bu sayı daha sonra 7000’e çıkmıştır. 1939’da bu sayının 12.000’e yaklaştığı anlaşılmaktadır. 28 Temmuz 1938 tarihli bir belgeye göre Doğu illerinden göç ettirilenler Batı’da İzmit, Karabük, Zonguldak gibi sanayi ve maden sektörlerinin yoğun olduğu yerlere ve iyi tarım yapılan Erzincan’a yerleştirilmiştir. Yani hükümet, Doğu halkını hem ağaların zulmünden hem de yokluk ve yoksulluktan kurtarmıştır. İnsanları iş bulup geçimlerini rahatça sağlayabilecekleri yerlere göç ettirip yerleştirmiştir. Hükümet, batıya sevk ettiği ailelere ev, toprak, pulluk ve hayvan vermiştir. 1947 yılında, yani İsmet İnönü’nün “Milli Şefliği” döneminde CHP’nin zorunlu İskân Kanunu’nu kaldırmasıyla 8228 kişi Tunceli’ye geri dönmüştür. 3500 kişi ise Tunceli’ye dönmeyi tercih etmeyerek batıda kalmıştır.
   Atatürk’ün Hazer Gölü Projesi
   Tunceli gezisinde Hazer Gölü çevresini incelemiş ve burasının halkın spor ve eğlence ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde düzenlenmesini istemiştir. 4. Genel Müfettişlik bu doğrultuda yapılan ilk çalışmaları, 3 Aralık 1937 tarihli bir yazıyla Başvekâlet’e bildirmiştir: “Hazer Gölü’nün Atatürk tarafından tetkik buyurulan kıyı kısmının tararı devletlerinden emir buyurulan haritasını tayyare ile aldırdım. Fotoğraflar Ankara’da Harita Dairesi’nde gönderilerek bunun İmar Kanunu hükümlerine göre 1/1.000: 1/3.000 mikyasında iki çeşit harita halinde basılmasını ve bu basım işinin çabuklaştırılmasını Harita Genel Direktörlüğü’nden ricada bulundum. Basılıp gelince haritaların yüksek huzurlarına takdim edileceğini arz ederim.” Atatürk’ün Tunceli halkının yararlanması için Hazer Gölü’nü bir spor ve eğlence parkına dönüştürmek istemesi bölgeye ve bölge insanına verdiği değerin işaretidir. Atatürk’ün Hazer Gölü Projesi, o dönemde Tunceli’ye yapılan karakol, yol, köprü, telefon gibi yatırımların sadece askeri amaçlı olduğu iddiasını da çürütmektedir. Belgelerde geçtiği şekliyle bu projenin amacı, “Bölgedeki münevverlerin ve her sınıf halkın yazlık ve spor eğlence ihtiyaçlarını tatmin etmek üzere güzelleştirilmesi”dir.
   Atatürk’ün Hazer Gölü’nün eğlence ve spor amaçlı olarak düzenlenmesini istemesi üzerine bir imar planı hazırlamak için gerekli hava fotoğrafları çekilip yetkili makamlara sunulmuştur.
7. Umum Müfettişlik, yapılan bu çalışmaları Temmuz 1938 tarihli bir raporla Başbakanlığa sunmuştur. Doğu’nun her bakımdan kalkınmasını amaçlayan Güneydoğu Anadolu Projesi de Atatürk’e ait bir projedir. Projenin ilk adımları 1930’ların sonlarında atılmıştır.
   Atatürk, Diyarbakır, Malatya, Elazığ ve Tunceli gezisinde yanındaki Sabiha Gökçen’e, nasıl bir Doğu hayal ettiğini şöyle ifade etmiştir:
   “İnsan ömrü yapılacak işlerin azameti karşısında çok cüce kalıyor Gökçen… Geçtiğimiz yerlerde fabrikaları görmek istiyorum, ekilmiş tarlalar, düzgün yollar, elektrikle donanmış köyler, küçük, fakat canlı, tertemiz, sağlıklı insanların yaşayabileceği evler, büyük yemyeşil ormanlar görmek istiyorum. Gürbüz çocukların, iyi giyimli çocukların yüzleri sararmamalı, dalakları şiş olmayan çocukların okuduğu okullar görmek istiyorum, İstanbul’da ne medeniyet varsa, Ankara’ya da ne medeniyet getirmeye çalışıyorsak, İzmir’i nasıl mamur kılıyorsak, yurdumuzun her tarafını aynı medeniyete kavuşturalım istiyorum. Ve bunu çok ama çok yapmak istiyorum. Dedim ya, insan ömrü çok büyük işleri başarabilecek kadar uzun değil. Mamur olmalı, Türkiye’nin her bir tarafı müreffeh olmalı… Devletin yapamadığını, millet; milletin yapamadığını devlet yapmalı. Her şeyi yalnız devletten ya da her şeyi yalnız milletten beklemek doğru olmaz. Devlet ve millet ülke sorunlarını göğüslemede daima el ele olmalıdır.
   Ben yapabildiğim kadarını yapayım, sonra ne olursa olsun, benim kitabımda yok. Geleceği, geleceğin Türkiyesi’ni düşünmek görevim. Bir iş aldık üzerimize, bir savaşın üstesinden geldik, şimdi ekonomik alanda savaş veriyoruz, daha da vereceğiz… Bu heyecanı yaşatmak, hu heyecanın ürünlerini görmek lazım.”
   Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da fabrikalar, ekili tarlalar, düzgün yollar, elektrikli köyler, tertemiz, canlı ve sağlıklı insanların yaşayacağı evler, gürbüz çocuklar ve büyük yemyeşil ormanlar görmek isteyen Atatürk’ün en büyük amaçlarından biri doğusuyla batısıyla bütün Türkiye’nin kalkınmasıdır.
   “Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Türkiye halkına Türk milleti denir,” diyen Atatürk, Misak-ı Milli sınırları içinde yaşayan tüm Türkiye halkını her bakımdan kalkındırmak için hiçbir ayrım yapmadan vatanın her bölgesine çok önemli yatırımlar yapmıştır.
   Atatürk’ün genç Cumhuriyeti’nin Türkiye’nin diğer bölgeleri gibi Doğu ve Güneydoğu Anadolu bölgelerini kalkındırmak için yaptığı yatırımlar, asırlardır bölge halkını sömüren feodal unsurların; ağaların, şeyhlerin ve şıhların tepkisini çekmiştir. Genç Cumhuriyet’in bu yatırımları devam ederse bölge halkı üzerindeki nüfuzlarını tamamen kaybedeceklerini düşünen bu feodal unsurlar, Türkiye’yi bölüp parçalamak isteyen ayrılıkçı unsurlarla anlaşarak genç Cumhuriyet’e başkaldırmışlardır. Genç Cumhuriyet’in “çağdaşlaşmaya” yönelik devrimlerini “dinsizlik” olarak adlandırıp bu yönde propaganda yapan feodal unsurlar, bölgede yapılan yolları, köprüleri, santralleri tahrip ederek karakollara saldırmışlardır. İşte, 1937-1938 Dersim İsyanı böyle bir ortamda patlak vermiştir.
   Sinan MEYDAN, “Bütün Dünya”, Şubat 2014
   Doğu İlleri Seyahati:
   1937 Sonbaharı’ndaki son doğu illeri seyahatinde Pertek’te, (Tunceli) karşılamaya sıralanmış ilkokul çocuklarının yüzlerindeki çıban izleri dikkatini çekti ve sebebini sordu.
   Kazada bir süredir hükümet doktoru yoktu. İl Sağlık Müdürü, bir çeşit sivrisineğin cildteki tahribi olduğu cevabını verince sordu:

• “Ne demek bir nevi sivrisinek? Tahlili yapılmadı mı? Mücadele edilmedi mi?
  Vali’nin, Kumandanın, öteki hükümet erkanının yüzlerine baktı. Yerli memurların dışındakilerde, böylesine izler yoktu!
  Üzerine gitti olayın ve bir savunma çaresi olarak Vali dedi ki:
• “Yaz mevsiminde cibinliklerle korunulmaktadır. Bir de haşere öldürücü ilaçlarla…”
  Sordu:
• “Ya cibinlik kuramayanlarla, ilaç bulamayan veya alamayanlar ne oluyor? Benim bu gördüklerim anlaşılan bu çaresizlerden olacak..”
  Ve seyahate iştirak etmiş, Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanı Dr. Hulusi Alataş’a döndü:
• “Ankara’daki Enstitüde bu mahlukun tahlilini yaptırın ve burasını sıtma mücadele sahasına alın…”
  Bahsettiği Rokfeller Fondasyonu’nun kurduğu ve daha sonra adı Refik Saydam Sıhhat Enstitüsü olan araştırma merkeziydi.
  Bakan o gün döndü Ankara’ya. Yanında canlısı-cansızı bölgenin ünlü sivrisineklerinden bir koli ile!..
  Ve, yine beraberinde olan İçişleri Bakanı Şükrü Kaya’ya:
• “Ne ibretli değil mi? Bu sivrisinekler idare edenlere değilde edilenlere musallat oluyorlar!..” demişti.
  Olayı anlatan Şükrü Kaya:
• “Milleti ile alakalı oldu mu sitemi, her zaman olduğu gibi nazik, ama tokattan ağırdı…” der.
  Kaynak: Atatürk’ün Son Günleri, Cemal Kutay, 3. Baskı Ekim 2005. İklim Yayıncılık. ISBN: 975-988-847-5. Sayfa:199

Zavallı Şark Kurnazı!
10 Kasım yazısında tamamen yalan ve çarpık tarih üzerinden Atatürk’e saldırırken, “kacak” Vahdettin’i aklamaya çalışıyor.
Atatürk düşmanlığı, korkunç bir cehalet ve tarihi gerçekliğin çarpıtılmasından beslenir. Örneğin Yeni Şafak yazarı Aydın Ünal adlı birinin, bugünkü 10 Kasım yazısı buna çok iyi bir örnek. Yazı baştan sona yalan ve çarpıtmaya dayanan bir Atatürk anlatısını temel almış ve yalan ve çarpıtma üzerinden var olmayan bir Atatürk kurgulamış.
Neredeyse tek bir tarih bilimsel gerçekliğe bile yer verilmeyen yazının bir bölümü şöyle:
“Sultan Vahdettin tarafından Anadolu direnişini örgütlemek için gönderildiğinde ordudaki en müsait yüksek rütbeli subaydı; vazife doğal olarak ilk ona teklif edilecekti. İstiklal Savaşı’nın altyapısı zaten hazırdı; zafer, tek adamın değil, kolektif bir çabanın neticesiydi.”
Aydın Ünal,gözümüzün içine bakarak bayat bir yalanı ısıtıp 10 Kasım yazısında millete yedirmeye kalkıyor.
Neymiş? Atatürk’ü, Anadolu direnişini örgütlemek için Sultan Vahdettin Anadolu’ya göndermiş miş?
Koca bir yalan!
Defalarca belgeleriyle ortaya koyduğumuz gibi M.Kemal’i,Sultan Vahdetttin,Anadolu direnişini başlatması için Anadolu’ya göndermedi.
Vahdettin bile 1923 Mekke Beyannamesinde”Mustafa Kemal’i Anadolu’ya gönderen hükümetin kararına uydum”diyor.”Mustafa Kemal’i, Anadolu direnişini başlatsın diye seçip Anadolu’ya gönderdim” demiyor.
İkincisi, Mustafa Kemal’i 9.Ordu Müfettişi olarak Samsun’a gönderen Damat Ferit Hükümetinin Mustafa Kemal’e verdiği görevin ayrıntısı (Ordu Mufettisligi yönergesi) elimizde.O yönergeye göre Mustafa Kemal’den beklenen Anadolu’ya gidip ulusal direnişi örgütlemesi değildi. Tam tersine Saray Hükümetinin İngilizlere yaranma politikası kapsamında, Anadolu’da başlamakta olan ulusal direnişin daha başlamadan bitirilmesiydi. Mustafa Kemal’den, Karadeniz’deki karışıklıkları önlemesi, Doğu Anadolu’daki şuralara son vermesi, Mondros’a uygun olarak dağıtılmamış orduları dağıtması, silahları toplaması istenmişti.
Ancak Mustafa Kemal, Anadolu’ya çıkıp da kendisine verilen görevin tam tersine ulusal direnişi örgütlemeye başlayınca Saray Hükümeti tarafından önce İstanbul’a geri çağrıldı. (19 Mayıs 1919’da Samsun’a çıkan Mustafa Kemal, 8 Haziran 1919’da İstanbul’a geri çağrıldı)
Mustafa Kemal çeşitli bahaneler ileri sürüp İstanbul’a geri dönmeyince 8 Temmuz 1919’da bizzat Padişah Vahdettin tarafından 9.Ordu Müfettişliği görevinden alındı. Bunun üzerine Mustafa Kemal askerlikten istifa etti. Üniformalarını çıkardı.
Nisan 1920’de Saray Hükümeti (Damat Ferit ve Padişah Vahdettin) Kuvayı Milliye’ye karşı daha önce başlattığı İÇ SAVAŞIN dozunu artırdı.
Bunun için 11 Nisan 1920’de;
Saray Hükümetinin Şeyhulislamı Dürrizade Abdullah, Vahdettin’in onayı ile “Kuvayı Milliyecilerin katlı vaciptir” fetvasını yayınladı.
Damat Ferit Kuvayı Milliye karşıtı bir beyanname yayınladı.
Vahdettin de Kuvayı Milliyenin ülkeye zarar verdiğine yönelik bir padişah hattı humayunu yayınladı.
18 Nisan 1920’de Saray Hükümeti, doğrudan doğruya Vahdettin’e bağlı Hilafet Ordusunu kurdu. Bu paralı ordunun girevi Kuvayı Milliyeyi etkisiz hale getirmekti. Hilafet Ordusu, İzmit’te Kuvayı Milliye’ye saldırdı.
11 Mayıs 1920’de Saray Hükümetinin mahkemesi Nemrut Mustafa Paşa Divanı, Mustafa Kemal ve bazı arkadaşlarını idama mahkum etti. Padişah Vahdettin 24 Mayıs 1920’de bu idam kararlarını onayladı.
Damat Ferit ve Padişah Vahdettin, Ahmet Anzavur’u paşa yapıp Kuvayı Milliyecilerin üstüne saldırttı.
Saray Hükümetinin ve Padişah Vahdettin’in bu Milli Mucadele düşmanlığı yüzünden Anadolu’da İÇ SAVAŞ çıktı. Hilafetçi isyancılar Kuvayı Milliyecilere saldırdı. Kardeş kardeşi kırdı.
İşte bu nedenle Padişah Vahdettin, Milli Mücadele sırasındaki İHANETİNİN hesabını veremeyeceği için Büyük Zafer kazanılıp saltanat kaldırıldıktan sonra İngilizlere sığınıp ülkeden KAÇTI.
Sinan Meydan

Tren ve peron cepheden gelen subay ve askerlerle doludur.

Mustafa Kemal’i tanıyan ve trenden inişini izleyen bir çavuş, gür bir sesle perondaki askerlere komut verir:

-Dikkaaat, gelen Mustafa Kemal Paşa’dır, selaamduurr!

Tüyler ürperten bir an yaşanır. Haydarpaşa Garı’ndaki tüm subay ve askerler bir anda yerinde çakılır, hazır ola geçip askerce selam verirler.

Mustafa Kemal Paşa, yavaş adımlarla çavuşun karşısına yürür, durur ve sorar:

-Nerede beraberdik?

Cevap çok şey ifade eden tek kelime ile gelir:

-Çanakkale!

Mustafa Kemal çavuşa şöyle der:

-Emir geçir, herkes köyüne memleketine silahı ile gitsin, bir şekilde silahını götürsün.

Emir geçirmek, askeri bir terimdir.
Emrin yüksek sesle değil, yavaşça kulaktan kulağa sessizce tekrarlanması demektir.

Çanakkale’den, yakın siperlerden, cephe günlerinden kalma bir önlemdir.

Çavuş emir geçirir, peron bir anda boşalır.

Yüzlerce asker silahı ile birlikte ortadan kaybolur, memleketine doğru yola koyulur.

Mondros Teslimiyet Anlaşması’nın öngördüğü, Türk Ordusu’nun tüm silahları teslim etmesi şartının aksine Mustafa Kemal daha İstanbul’a indiği ilk anda ilk emrini vermiştir;

Silahları vermeyin!

Çünkü yarın her bir silah milli mücadelede lazım olacaktır.

Mustafa Kemal, İstanbul’a adımını atar atmaz, Milli Mücadele ruhunu da geldiği trenden adeta Haydarpaşa Gar’ındaki her bir neferin kalbine, şah damarına mühürlemiştir.

Kaynak: Taylan Sorgun, İmparatorluktan Cumhuriyet’e.