Nilgün Bodur
Gün gelir…
İç oğlanlar padişah olur…
Hırsızlar zengin…
Metresler eş…
Eşekler adam olur…
Odundan kapı,
Taştan saray olur…
Gün gelir…
Kezbanlar destan…
Onları destan yapanlar mestan olur…
Gün gelir…
Hadsizlik özgüven…
Saygı yalan…
Sevgi ise dolan olur…
Gün gelir…
Çivisi çıkar dünyanın…
Konuşamayanlar hatip…
Şifa veremeyenler tabip…
Yazamayanlar kâtip olur…
Ama yine öyle bir gün gelir ki…
İşler ters döner,
Verenler alır,
Gidenler uslanır,
Dönenler yalvarır…
Merdiveni koşarak çıkanların,
Gün gelir ayağı takılır…
Sevgisini vermeyen,
Gün gelir kimsesiz kalır…
Aldatan, bir gün sadakat için…
Çalan, bir gün adalet için…
Döven, bir gün şefkat için yalvarır…
‘Piyon’ deyip geçme,
Gün gelir şâh olur…
Şâha da fazla güvenme…
Gün gelir mat olur.
Gün gelir komünistler kapitalist,
Mücahitler müteahhit,
Sözde ülkücüler aposever olur…
Gün gelir, yalancılar dürüstlük,
Ahlaksızlar, ahlâk,
Hak yiyenler adalet,
Zalimler merhamet dersi veren Hoca olur…
İnsan yaratıcısına bile nankör iken
Sana vefalı mı olur?
Oluruna bırak her şeyi,
Bak neler neler olur…
Bahar biter kış olur.
Gün biter gece olur.
Söz biter sükût olur.
Zenginlerde metelik,
Güzellerde cemâl,
Güçlülerde kuvvet kalmaz olur…
Hayaller kaybolur…
Ümitler yok olur…
Hayat bazen
Boş olur, saçma olur,
Çekilmez olur, yalan olur…
Gün gelir ki sen bakmazken her şey hallolur…
Ve
Öyle bir gün gelir ki:
Hayat biter son olur…
Gün artık gelmez olur..
