➖️Osmanlı özellikle 15.yüzyıldan sonra Türk devleti olma niteliğini tümüyle yitirmekle kalmamış, Türklüğe açıkça hakaret eder, söver duruma gelmiştir. Bu durumda Enderun mektepleri, harem ve devşirme uygulamaları son derece etkin rol oynamıştır.
Devşirmelerin ele geçirdiği devlet, sistemli bir Türk düşmanlığı yapmıştır. Padişahlar da bunu teşvik ederek düşmanlık yapanları “ihsaniye” ile ödüllendirmiştir.

OSMANLI DİVAN EDEBİYATI’NDA TÜRKLER

• İbn-i Bibi, Türklerden “cahil Türkler”, “müfsid – – Türkmenler”, “çarıklı Türkmenler” diye söz eder.
• Kerimüddin Mahmud Aksaraylı Türkleri “Gözün karalığından daha kara olan Türk…”, “Türklerin… o dinsiz zümrenin…”, “mel’un Türkler” ifadeleriyle anar.
• Amasyalı Hüseyin b. Ali Fatih, “Tariku’l Edep” adlı çalışmasında “Türk” ve “Türkmen”i iki ayrı etnik grupmuş gibi gösterip bölmeye çalışır.
• Şair Baki, “Türk ehlinin ey hace biraz başı kabadır.” diye hakaret eder.
• Nef’i, “Türk’e Hak, çeşm-i irfanı haram etmiştir.” diye aşağılar.
• Türkleri “çoban köpeği”ne benzeten tarihçi Mustafa Naima Efendi, ayrıca “nadan Türk, idraksiz Türk, çirkin suratlı Türk, mel’un Türk” olarak niteler.
• Gelibolululu Mustafa Ali, Mevaidü’n Nefais’te “Anadolu, Karaman ve Rum ülkesi adlarını alan pasaklılar halkı elbette kır adamıdırlar. Bunlar, aralarında güzel ve sevimli olanı az görünen, çeşit biçimde çirkin kimselerdir.” der.
• “Etrak-ı Bî-idrak” lafının mucidi Hoca Sadettin, “hilebaz Türk”, “akılsız Türk”, “aptal Türk”, “kudurmuş kurt”, “aşağılık türediler”, “sırtlan”, “anlayışsız kaltaban” diye nefret kusar.
• “Baban da olsa Türk’ü öldür.” diyen Kadimi mahlaslı Hafız Hamdi Çelebi, Hz. Muhammed’in “Türk’ü öldürün kanı helaldir.” dediği iftirasını yayar.
• İzvornikli Arnavut Taşlıcalı Yahya karakteri, “Soyu kuruyasıca Türk” diye mısralar düzer.
• 1797-1802 yılları arasında Paris’te daimi elçiliğimizi yapan Moralı Seyyid Ali Efendi Çuhadır Ahmet’e “Türk-ü sutür” yani “Hayvan Türk” yakıştırması yapar.
• Tokatlı Aşık Nuri, Türk’ü hayvana benzeterek şöyle der:
  “Türk’ün dilberidir gayetle inat
  Şehir dili bilmez lisanı kubat
  Kelamında eder Türklüğün isbat
  Hayvan gibi gözün diker samana”
• 1912’de Sebilürreşat dergisinde çıkan bir yazıda “Türk” kelimesinin kullanılması, dinsizlik, kafirlik sayılır.
• 1913 tarihli “Mecmua-i Ebuzziya” dergisinin 94. sayısında, “Bizim Türklüğümüz sembolizmden başka bir şey değildir… Türk falan değil sadece Müslümanız.” deniliir.
• Bugün “Milli Eğitim Sistemi”ni milliyetçilikten arındıranlar, dindar fakat “milli bilinç yoksunu” nesiller yetiştirmeye girişenler gibi Prof. Ahmed Naim 1913 yılında yazdığı “İslamda Dava-i Kavmiye” adlı kitabında Türk’e karşı savaş açıp “Türk’ün geçmişini bilmesine, öğrenmesine lüzum ve ihtiyaç yok, gerekli olan şeriatı öğrenmektir.” der.
• 1919-1920 yıllarında şeyhülislamlık yapan ve AKP iktidarında adına vakıf kurulan Mustafa Sabri Efendi, Türk’e Türklük benliğini vermek isteyenlere “soysuzlar” yakıştırmasında bulunur. Dahası, tiksintiyle söz ettiği Türklüğünden şöyle istifa eder:
  “Yalnız Müslüman ve insan
  Olarak kalmak üzere, Türklükten,
  Şeref ve izzetimle istifa
  Ediyorum Allah’ın huzurunda
  (…)
  Tövbe yarabbi tövbe Türklüğüme
  Beni Türk Milletinden addetme!”
• Vahdettin El Ahsam gazetesinin 16 Nisan 1923 günlü baskısında şöyle denir:
  ” Türkler, dini, soyu sopu, vatanı şüpheli ve belirsiz, 5-6 milyonluk bir cahil sürüsüdür.”
  Bu şiir ve yazıları yazanlar ödüllendirilirken Türklüğü savunan halk ozanları ise Padişah, sadrazam ve diğer devlet idarecileri tarafından şiddetle cezalandırılmıştır.
• 
  TÜRK HALK EDEBİYATINDA OSMANLI
• 
  Şalvarı şaltak Osmanlı,
  Eğeri kaltak Osmanlı,
  Ekende yok biçende yok,
  Yiyende ortak Osmanlı!
  dörtlüğü anonimdir ve Türklerin Osmanlı yönetimine nasıl baktığını en çarpıcı biçimde ortaya koymaktadır.
  Bir Türk beyliği olan Osmanlı, 16. yüzyıldan itibaren imparatorluğa dönüştükçe ırk çorbası haremlerin meyvesi padişahların, devşirmelerin, gayr-ı Türklerin yönetimine girmiştir. Bu süreçten itibaren de ne yazık ki Türk düşmanlığına soyunan bir yapı olarak karşımıza çıkmaktadır. Türk sözcüğüne bile hakaretler yağdıran divan edebiyatı şairleri Padişahlarca desteklenmiş, korunmuş ve ödüllendirilmiştir.
  Bu süreç, Osmanlının Türk tebaası arasında şiddetle eleştirilmiştir. Türk halk ozanları da kelleleri pahasına bu saldırılara yanıt vermiştir.
  İşte bu şiirler:
  1828’deki Ahıska Savaşı’na katılan Âşık Gülalî’nin Ahıska Destanı’nda yer alan:
• 
  Azgur boğazında kavga kuruldu
  Hain paşalara altın verildi
  Şehir talan oldu evler yarıldı
  Vah ki harap oldu güzel Ahıska
• 
  biçimindeki dizelerden Köse Mehmet Paşa ve yanındakilerin Ruslardan altın almak suretiyle savaşmadan şehri düşmana teslim ettikleri gerçeği belgelenmektedir.
• 
  Alemi yaratan yetiş imdada
  Kati çok bunda kaldı fukara
  Günden güne oldu zulüm ziyade
  Bir acayip halde kaldı fukara
• 
  Haneye dokuz yüz düştü salyana
  Şüphe yok eriştik ahir zamana
  Niceler muhtaç oldu aziz anana
  Elleri koynunda kaldı fukara
• 
  biçimindeki ifadelerle Karacaoğlan, yoksul köylülerin durumlarını yansıtıp Osmanlı döneminde yöneticilerin baskılarını da açıkça dile getirmektedir.
  Karacaoğlan bir başka şiirinde de şöyle söylemektedir:
  Çaresiz kalan bir âşığın:
• 
  Çıksam dağa ayısı var kurdu var
  Düze insem sıtması var derdi var
  Köye gitsem tahsildarda vergi var
  Şaştım ağam bu salgının elinden
• 
  Türkler, yalnızca savaşlarda şehit olmayı göze alacak asker gerektiğinde Osmanlının aklına gelirdi.
• 
  Bura Yemendir
  Gülü çemendir
  Giden gelmiyor
  Acep nedendir
• 
  Ağır vergiler altında inletilen ve ezilen halk bu nankörlüğü böylece âşığın sazına ses verip türkü yakıp dinlemiştir.

1. yüzyılda başlayan bu tür olaylar daha sonraki dönemlerde de artarak sürmüştür. İşte bu durum halk şiirinde yoksul halkın dili olan âşıklara:
   Bütün malım aldın ey kanlı zalim
   Şikayet ederim Hüda’ya seni
   Garip mecnun gibi perişan halim
   Şu fani dünyada ağlattın beni
   ve
   Demirden kuşluk öşürcüler geldiler
   Zahirem samanım bütün aldılar
   Bir tek yaba ile beni saldılar
   biçimindeki söyleyişleri yanı sıra:
2. 
   Ki beyler başladı zulme
   Ve rağbet kalmadı ilme
   Gözün ağla hiç gülme
   Zaman ahir zaman oldu
   Alırlar kadılar rüşvet
   Edip müminlere himmet
   Fakire yoktur şefkat
   Zaman ahir zaman oldu
   gibi zulüm, rüşvet ve yolsuzluğu konu alan destanlar söyletmiştir.
3. yüzyılın önemli âşıklarından Kabasakal Mehmet’in:
4. 
   Yiyiciler akça ister cereme
   Verilen malımız gelmez kaleme
   Perişanlık sayi oldu aleme
   Kullarına imdat kılın efendim
5. 
   Akşam olur yiyiciler derilir
   Fukara kulların kusurun bulur
   Haftada hem üç yüz kuruşun alır
   Keyfiyet halimiz bilin efendim
6. 
   söylediği bu tür şiirlerin yorumuyla ortaya çıkan tablo, sonuçta yoksulların, mazlumların insanca yaşama istemidir.
   Osmanlılar döneminde uzun süren savaşlarda yıllarca asker olarak görev yapan halk, şehzadelerin, vezirlerin taht ve çıkar kavgalarında da düşman dışında birbirleriyle savaşmak zorunda bırakılmalarından bıkmış, pek çok insan karın doyurma ve insanca yaşama uğruna canlarından olmuşlardır.
   Düzenin bozulması, yol ve erkânın hiçe sayılması üzerine:
7. 
   Hünkarım dünyaya gel eyle nazar
   Duacı kulların ağlayıp gezer
   Urumdan Acem’e ismini yazar
   Hani erkân hani yol padişahım
8. 
   Gelirse verme tuğ ile sancak
   Rüşvet almağı bilirler ancak
   Dünya elden gitti dahi n’olacak
   Dünyanın nizamın bul padişahım
9. 
   Ricalı kibarı devlete hayın
   Gizlice küffardan alırlar payın
   Fukara kullara vermezler tayın
   Sefil sergerdan oldu kul padişahım
10. 
    diyen Âşık Bahri gibi âşıklar durumu açıklıkla dile ve tele dökmüşlerdir.
    Osmanlı’nın Türk halkına zulmü ve baskısı karşısında yer yer direnmeler ve isyanlar baş göstermiş, 15. yüzyılda Bedrettin 16. yüzyıl ve sonrasında Şahkulu, Köroğlu, Bozoklu, Kalender Çelebi, Pir Sultan Abdal, Kozanoğlu, Elbeylioğlu vb. ya ezilen halkla ya da bireysel olarak baş kaldırmış, bu eylemlerin büyük bölümü âşıkların sazına ve sözüne yansımıştır.
    Âşıklar, yüzyıllar boyunca Osmanlı feodalizminin yarattığı gerilim sonucu dirlik ve düzen kavgası verip direnen halkın dili olmuşlardır.
    16.yüzyılın güçlü âşıklarından Nizamoğlu:
    Zulm ile doldu dünya yoktır huzura imkân
    Ma’mur olan yerleri zalimler etti viran
    biçiminde genel durumu dizelerine aktarırken Osmanlı baskısı sonucu ortaya çıkan haremlik-selamlık (kaç-göç) olayı da âşıkları:
    Kul Mustafa’m der ki müşkül halleri
    Seyreyleyin sefil olan kulları
    Has bahçeden öte ıssız çölleri
    Al Osmanlı geçtim m’ola ne dersin
    biçiminde söyletmiştir. Bu dönemde, halktan öşür, aşar ve cizye adları altında alınan ağır vergiler halkı inim inim inletmiş, perişan etmiştir.
    Vergi artırımı ve memurların vergi toplamayı bir soygunculuk olarak kullanmalarının kabarttığı ayaklanmalar ilk önce Alevi-Türkmen halkı arasında başlamış olsa bile, bunlar Sünni Türk çiftçi halka hatta şehirlere ve kasabalara da sıçramakta gecikmemiştir. Örneğin Halep’te Mal müfettişliği yapmakta olan Kara Kadı adındaki kadının rüşvet yolu ile yaptığı yolsuzluklar ve görevi sayesinde yaptığı soygunlar dayanılmaz bir zulüm haline ulaştığından camiden çıkanlar Kara Kadı ve dokuz arkadaşını öldürmüşlerdir.
    Olay, sonuçta Türklerin devşirme ve Türk düşmanı Osmanlı idaresine karşı hak ve özgürlük mücadelesidir.
11. yüzyıla değin Osmanlı’ya karşı direniş şiirleri:
    Sayılmayız parmak ile
    Tükenmeyiz kırmak ile
    Başkasından sormak ile
    Kimse bilmez ahvalimiz
    dizelerinde olduğu gibi genel bir karşı koyma tavrını, halkı da katarak isyancı bir eda ile dile getirirken Türk halk hareketlerinin şiddetle bastırılması sonucu bireysel direnişleri dile getiren şiirler ortaya çıkmıştır. Bu asırdan itibaren âşıklarda:
    Herkes endamına verir ziyneti
    Baştan çıkardılar bütün milleti
    Batırdılar gitti din ü devleti
    Bozuldu Resul’ün yolu erkanı
    biçiminde ifadesini bulan düzen eleştirici şiirlerin ön plana çıktığı görünmektedir.
    Pir Sultan Abdal, vezir ve memurlarının kişiliğinde Osmanlı yönetimini eleştirmiş, Osmanlı valisi Hızır Paşa’ya meydan okurken mücadeleci, yılmaz, inançlı ve inatçı tavrından hiç ödün vermemiş:
    Yürü bre Hızır Paşa
    Senin de çarkın kırılır
    Güvendiğin padişahın
    O da bir gün devrilir
12. 
    Kadılar müftüler fetva yazarsa
    İşte kemend işte boynum asarsa
    İşte hançer işte kellem keserse
    Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan
13. 
    biçimindeki söyleyişleriyle belli bir dönemde bozuk düzene karşı direnişin simgesi olmuştur ve düşünceleri uğruna kendini feda etmekten çekinmeyen bir destan kahramanı olarak karşımıza çıkmaktadır.
    Pir Sultan Abdal’ın şiirlerinde devlet düzeninin bozukluğu, yöneticilerin zulmü, kadıların bağnazlığı, haram yemesi ve yalan fetvalar vermeleri, konumlarıyla eylemlerinin birbirine uymaması:
    Fetva verir yalan yulan
    Domuz gibi dağı dolan
    Sırtına vururum palan
    Senin gibi hayvan var mı
    deyişinde görüldüğü gibi çarpıcı biçimde dile getirilmiştir.
    Pir Sultan’ın deyişlerinin temelini bozuk toplum yapısının eleştirisi oluşturur. Pir Sultan’ın deyişleri her türlü haksızlığa karşı toplumun ortak vicdanının sesidir. Eleştirilerden “Fetva vermiş koca başlı kör müftü” deyişiyle kadılar, “Pir Sultan Abdal’ım hey Hızır Paşa” deyişiyle paşalar payını alırken “Masumlar boğdurur padişahım var!” gibi deyişleriyle de padişahlar payını alır.
    Osmanlı döneminde haksızlıklara dayanamayıp başkaldıran, sazı-sözü ve eylemleriyle dikkatleri üzerine çeken bir âşık da Köroğlu’dur.
14. 
    Köroğlu’yum kayakarı yararım
    Halkın kılıcıyım hakkı ararım
    Sultan padişahtan hesap sorarım
    Uykudan uyanan katılır bana
    diye ünleyen âşık, geniş kitlelerin uzak-yakın umutlarını gerçekleştirmek için ortaya çıkan bir Türk yiğitlerinden biri daha olmuştur.
    Yüzyıllar boyu halkla ve köylü ile ilgilenmeyen saray adamlarından birinin Şarkışla’dan geçerken toplanan köylülerin hatırını sorması üzerine topluluğun arasında bulunan Serdari’nin:
    Nesini söyleyeyim canım efendim
    Gayrı düzen tutmaz telimiz bizim
    Arzuhal eylesem deftere sığmaz
    Omuzdan kırılmış kolumuz bizim
15. 
    Sefil rençberin yüzü soğuktur
    Yıl perhizi tutmuş içi koğuktur
    İneği davarı iki tavuktur
    Burdan gayrı yoktur malımız bizim
16. 
    Benim bu gidişe aklı ermiyor
    Fukara halini kimse sormuyor
    Padişah sikkesi selam vermiyor
    Kefensiz kalacak ölümüz bizim
17. 
    Tahsildar da çıkmış köyleri gezer
    Elinde kamçısı fakiri ezer
    Yorganı döşeği mezatta gezer
    Hasırdan serili çulumuz bizim
18. 
    Serdari halimiz böyle n’olacak
    Kısa çöp uzundan hakkın alacak
    Memurlar yıkılıp viran olacak
    Akibet dağılır ilimiz bizim
    deyişi Osmanlı döneminde halkın genel durumunu ve âşıkların serzenişlerini dile getiren ilginç örneklerdendir.
    Dadaloğlu da Türk kırmayı çok seven Osmanlı Padişahlarına “Ferman Padişahınsa dağlar bizimdir!” diyerek kafa tutmaktadır.

Suçlu Cumhuriyet mi?

Türkiye’de bazı dindarlar, geri kalmış olmamızın suçunu, ısrarla Cumhuriyet rejimine bağlıyorlar. İlk gençlik yıllarımızda bize de bunlar çok anlatıldı. Cumhuriyet kurulurken yapılan İnkılaplara atıf yaparak “Batı araba motoru üretirken biz kıyafet inkılaplarıyla uğraşıyorduk” gibi cümleler kurmayı çok seviyorlar.

Bu ve benzeri cümleler, özellikle Cumhuriyeti kötülemek isteyen bazı dindarların dilinde dolanıyor. Sosyal medyada bu tür videolar önüme düşünce, Batı’da bazı icatların tarihlerine baktım. İlk buharlı tren, ilk otomobil, ilk petrol şirketleri gibi 19 ve 20. Yüzyıl başlarında meydan gelen teknolojik gelişmelerin tarihini inceledim. Sadece bir kısmını buraya aldığım bu icatlar, Osmanlı döneminde yapıldı. Batı bu icatları yaparken Cumhuriyet rejimi yoktu. Bu esnada Osmanlı uleması neyle uğraşıyordu?

1769: James Watt, gelişmiş bir buhar motoru üretti.
1774: Georges Louis Lesage, elektrikli telgrafın patentini aldı.
1775: Jacques Perrier, buhar motorlu bir gemi (vapur) üretti.
1783: Benjamin Hanks, kendi kendini kuran kurmalı saati icat etti.
1783: Montgolfier kardeşler, sıcak hava balonunu icat etti.
1783 Henry Cort, çelik üretimi için çelik ruloyu üretti.
1784: Andrew Meikle, harman makinesini üretti.
1795: Francois Appert, gıda koruma amaçlı ilk kavanozu üretti.
1796: Edward Jenner, çiçek aşısı üretti.
1797: Henry Maudslay, hassas torna tezgahını üretti.
1814: Joseph Nicéphore Niépce, ilk fotoğraf çeken kişi oldu.
1819: René Laënnec, stetoskobu üretti.
1825: William Sturgeon, elektromıknatısı icat etti.
1830: Barthelemy Thimonnier, dikiş makinesini icat etti.
1831: Cyrus McCormick, ilk başarılı biçerdöveri icat etti.
1831: Michael Faraday, elektrikli dinamoyu icat etti.
1834: Henry Blair, bir mısır ekme makinesinin patentini aldı.
1835: Charles Babbage, mekanik bir hesap makinesi icat etti.
1839: Kirkpatrick Macmillan, bir bisiklet icat etti.
1851: Isaac Singer, kullanılabilen ilk dikiş makinesini icat etti.
1858: Jean Lenoir, içten yanmalı motoru icat etti.
1861: Elisha Otis, asansör emniyet frenlerini patentledi.
1862: Richard Gatling, makineli tüfeği patentledi.
1862: Alexander Parkes, ilk plastiği üretti.
1866: Alfred Nobel, dinamiti icat etti.
1876: Alexander Graham Bell, telefonun patentini aldı.
1876: Nicolaus August Otto, ilk dört zamanlı içten yanmalı motoru üretti.
1881: David Houston, kameralar için rulo filme patent aldı.
1884: Lewis Edson Waterman, ilk pratik dolma kalemi üretti.
1885: Karl Benz, içten yanmalı motorla desteklenen ilk otomobili üretti.
1887: Emile Berliner, gramofonu icat etti.
1888: Nikola Tesla, AC motor ve trafo icat etti.
1892: Rudolf Diesel, dizel yakıt kullanan içten yanmalı bir motor üretti.
1893: W.L. Judson, fermuarı icat etti.
1895: Lumiere Kardeşler, taşınabilir bir kamera üretti.
1895: John Thurman, motorlu süpürgenin patentini aldı.
1901: İlk radyo dalgası başarıyla nakledildi.
1902: Willis Carrier, klimayı icat etti.
1904: Benjamin Holt, bir traktör üretti.
1907: Auguste ve Louis Lumiere tarafından renkli fotoğraf icat edildi..
1907: İlk helikopter üretildi.
1911: Charles Franklin Kettering, motorlar için ilk elektrikli ateşleme sistemini üretti.
1914: Garrett A. Morgan, gaz maskesini üretti.
1916: Paslanmaz çelik Brearly Henry tarafından icat edildi.
1919: Kısa radyo dalgası ve flip-flop icat edildi.

Bu icat ve keşiflerin tamamı, Cumhuriyet kurulmadan önce yapıldı. Medrese eğitimi devam ediyor, harf inkılabı yapılmamış, kıyafet devrimi gündemde yok, Halife görevinin başında, Şeyhülislam fetva vermeye devam ediyor, Cumhuriyet ilan edilmemiş…

Bu incelemeyi yapınca “Batı araba motoru üretirken biz kıyafet inkılaplarıyla uğraşıyorduk” diyenlere şu cevapları verdim; “Batı lokomotif yaparken bizimkiler hatim indirip dua ederek orduların zafer kazanacağını sanıyordu. Batı sanayi ürünlerini geliştirirken Osmanlı alimleri salavat zinciri oluşturmak gibi hurafelerle uğraşıyordular. Batı otomobil üretimine geçerken bizimkiler tespih çekmekle vakit geçiriyordu. Batı traktör üretimi yaparken Osmanlı medrese uleması Buhari hatimleri yapmakla meşgul oluyordular”.

Geri kalmış olmamızın sebebi Cumhuriyet değil, çağın değişimine ayak uyduramamış olan yöneticiler, alimler ve eğitim sistemidir. Hurafeleri din gibi anlatan cahil mollalar, eğitim sisteminde yapılmak istenen her iyileştirmeye “Din elden gidiyor” diye karşı çıkmıştır. Savundukları eğitim sistemi “medrese eğitimi” modelidir. Medrese eğitimi ezber üzerine kurulu, gramer ve dilbilgisi kuralları ezberletmekten ibarettir. Bu medreselerde yıllarca okuyan gençler, meslek sahibi olamadıkları için, geçimini din ile sağlamak zorunda olan insanlara dönüşüyorlar. Bazıları hemen kendi medreselerini kurup, ezberlediklerini gençlere ezberleterek geçimlerini sürdürmeye çalışıyorlar.

Fatih’in Torunları Çalışmamış!

Fatih Sultan Mehmet’in, İstanbul surlarını yıkan topları herkesçe biliniyor. Bu toplar kendi döneminin en üstün teknolojisine sahip olduğu için fetih gerçekleşiyor. TUSAŞ Motor Sanayii A.Ş. (TEİ) Genel Müdürü Prof. Dr. Mahmut Faruk Akşit, Türkiye’nin yerli Motor serüvenini anlattığı konferansında, Fatih Sultan Mehmet’in döktüğü topları ve bu topların savaş meydanındaki önemini anlatırken, çok önemli birkaç ayrıntıdan bahsediyor.

Konuşmasında Fatih Sultan Mehmed’in İstanbul’u ‘Teknolojik üstünlük’ ile aldığını, Balkan fetihlerinin çoğunun bu teknolojik üstünlük sayesinde savaşılmadan gerçekleştiğini anlatıyor. Konuşmanın devamında, bu yazıma konu olan sözleri söylüyor;

Peki sonra ne olmuş? Çanakkale’ye giderseniz görürsünüz, kapalı müzede de açıkta da görürsünüz, savaşta kullanılan toplar falan var. Bu toplar Osmanlı topu… Aradan kaç yıl geçmiş? İstanbul’un fethi üzerine nerdeyse 470 yıl geçmiş. (İstanbul’un fethinden Çanakkale savaşına kadar geçen süre kastediliyor.) Dört asırdan fazla bir zaman geçmiş. Top teknolojisinde Osmanlı’da en ufak bir gelişme yok. Hala bronz top kullanılıyor ve topun içinde ‘yiv’ yok. Hala gülle atıyor, taş atıyor. Komik değil mi? 450 yıldan fazla zaman geçmiş. Hiçbir şey yok!

450 yılda Osmanlı ne yazık ki, genelde Müslümanlar özelde Osmanlı, teknoloji konusunda savunma teknolojisi konusunda hiçbir şey yapmamışlar. Kurtuluş savaşında dedelerimizin kullandığı toplar hep yabancı ülkelerden alınmış toplardır. Bir tane Osmanlı üretimi yok. Küçücük bir devlet olan Çekya’nın bile Skoda marka savaş topu var ama koca İmparatorluk Osmanlı’nın derde derman bir tane topu yok. Savaş esnasında düşmandan alabildiğimiz topları kullanmak zorunda kalmışlar. Bu kadar çok şehit vermiş olmamızın sebebinin bu geri kalmışlık olduğunu gençlerimize anlatılmıyor.

Almanlardan yüksek fiyatlar ödeyerek almak zorunda kaldığımız toplardan bahsettiği bölümde, bu savaş toplarını kullanmayı bilen Alman subayların komutası altında savaşmak zorunda olduğumuzu anlatıyor. Osmanlı komutanlarının bu savaş toplarını kullanmayı bilmediğini, mermer gülle atmak dışında top kullanma becerilerinin olmadığını da anlatıyor.

Bu gerçekleri öğrendikten sonra “Suçlu kim?” sorusuna hangi cevabı verirsiniz?

Sait ÇAMLICA
Eğitimci Yazar
28 Ekim 2024