Ervah -ı ezelde evvelki safta,
Elest hitabında ben Belâ dedim.
Koyma beni anasırda» gılâfta,
Canım cemâline müptela! dedim.
Ruhlar aşk meyinden oldu mestane,
Kimi küfre daldı kimi imana,
Saf be saf olarak durduk divana,
Münkirler lâ dedi, ben illâ dedim
Ne çare, Kün emri zuhura geldi,
Eşya ve mahlukat hep zahir oldu,
Her ruh kendisini bir yolda buldu,
îman ve ikrarı ben sana dedim
Dertli çok hikmetten irşad olmadı,
Sensiz mahşer yeri küşad olmadı,
Çok nebiye vardım imdad olmadı,
Şefaat kânısın Mustafa! dedim.
