Murtaza Demir
AB, Alevilerin Derin Sorunlarını Neden Görmez?
Basından öğrendiğimize göre, AB’nin Genişleme Sorumlusu Sn. Verheugen, 6 Ekimde açıklanacağı söylenen Türkiye ilerleme raporunu görüşmek üzere ülkemize geliyor. Ziyaretle ilgili olarak soruları yanıtlayan Sn. Abdullah GÜL; “eskiden AB’nin istekleri klasörler dolusuyken, şimdi bir sayfa A4 kağıdına sığacak duruma geldi” demektedir.
Çok sayıda yasanın değiştiği doğru. Ama uygulanmadığı bilinen ve göz boyamadan öte bir değeri olmayan yasa değişikliklerinin dışında, işkence, rüşvet, irtikap, kamu malını hortumlayıp üzerine yatma alışkanlığı, ucuz kredi kapma, borç erteleme, hatta borç sildirme alışkanlığı, irtica tehdidi, feodalizm, dalga dalga yükselen işsizlik, bozulmaya devam eden gelir dengesi vb, vb… Söyler misiniz bunların hangisinde en ufak iyileşme oldu? Devletin, “Sünni Devlet” tercihi ve uygulaması “laik demokratik devlet” anlayışına mı dönüştü? “Azınlıkların” ibadet yerleri ve gereksinimleri üzerinde yüzyıllardır devam eden zulüm ve baskı mı ortadan kalktı?
Anlayış olarak, Devletin Alevilere uyguladığı ayrımcılık ve asimilasyon politikasında, Osmanlı döneminden buyana hiçbir iyileşme olmadı. “Anlayış olarak” diyorum, çünkü Osmanlının şiddete dayalı asimle etme yöntemi, cumhuriyet döneminde “zorla din eğitimi vererek”, iş ve bürokrasi alanından dışlayarak, Alevi yerleşim birimlerine cami yaparak ve Sünni imam atayarak, daha sistematize bir uygulamaya dönüştü.
Çağdaş örgütlenme sürecini doksanlı yıllarda başlatan Aleviler, “baskı, ayrımcılık, asimilasyon ve dinci değişime hayır!” dedikleri için çok sayıda “devlet terörüyle” karşılaştılar. Aleviler, devletin bu tavrına demokratik ve yasal yollarla karşılık veriyorlar. Geleneklerinde ve gündemlerinde şiddet yoktur. En kötü soru şu: şiddet karşıtı tavırları, ülke içinde ve dışında (örn. AB çevrelerinde) dikkate alınmamalarına mı neden oluyor?
Aleviler, temel hak ve inanç özgürlükleri bağlamında hiçbir iyileşme elde edemiyor. Devlet yetkilileri Cemevini “çümbüş yeri” şeklinde tanımlıyor. Yine de, “… ebeveynin itirazına karşın çocuklarına “devlet zoruyla” din dersi verilmesinin “tam bir zulüm ve çocuk hakları ihlali” olduğunu, ayrıca bu uygulamanın Türkiye’nin de imzalayarak kabul ettiği “Çocuk Hakları Sözleşmesine” aykırı olduğunu”, bıkmadan söylemeye devam ediyorlar. Anayasamızda “laik” olarak tanımlanan devletimiz, Sünni İslam’ın organizasyonunu üstleniyor ve bir başkanlığa bağlıyor. Uygulama biçimini ve eğitimini yurttaşlarına şart koşuyor. Bir milyon kız çocuğunun eğitimi için “kaynak bulamazken” Sünni İslam için bütçesinden her yıl ikimilyardolar kaynak kullanıyor.
Uygulama bununla kalmıyor: Sünni İslam’ın okulu, camisi, mescidi, kuran kursu, memuru, hocası, imamı, lojmanı, vb. için ayırdığı bütçenin yaklaşık 400 milyon dolarını, yani 640 trilyon lirasını “vergi” adı altında Alevilerden topluyor. Meşru değil ama yasal. Böylece istediği yasayı istediği gibi çıkaran Sünni çoğunluk, kılıfını da hazırlamış oluyor.
Sn. Verheugen’in yanıtlamasını çok isterim:
- Alevi örgütlerinin ortaya koyduğu istemler, AB Raporlarında neden yer bulmuyor?
- Ziyaret gündeminizde Alevi temsilcilerle görüşme konusu bulunmakta mıdır?
- Vergi adı altıda toplanan kaynağın bir bölümünün, salt bir mezhebin inancı için sarf edilmesi, tarafınızdan nasıl “fark edilmeyebilir”? Bu bir zulüm ve hak ihlali değil midir?
- Kendisini yurttaşlarının yaşamından değil ama, yaşam sonu (ahret) işlerinden sorumlu tutan AB ülkesi var mıdır?
- Bu vasfıyla TC. din/mezhep devleti değil midir?
- Devlet okullarının tümünde Protestan yada Katolik mezhebinin öğretilmesinin zorunlu olduğu AB ülkesi var mıdır?
- Başbakan ve bakan eşlerinin rahibe ya da türban kıyafetiyle devlet protokolünde yer alması, AB kriterleri arasında mıdır?
2004
