dış dünyaya kapanırken
iç dünyamızda mutlu oluyoruz. rastlıyorum sokakta yılgın, evinde dertleriyle başbaşa biçare ama mutlu insanlara, demleyip içtiği bir bardak çayla. bazan fal baktığı kahve fincanlarını ters yüz etmişlere.. umut işte, umudunu yitirmemişlere.
ve varsa kendilerinden daha iyi baktıkları kedileriyle, kuşlarıyla, köpekleriyle.
bakıyorum gözlerine, içi gülüyor. anlıyorum ki, arada çıkıyorlar, kendi çocukluklarına, yaşattığı hayallere yolculuğa.
kimi zaman tek kadeh rakı ve beyaz peyniriyle..
rakı ve beyaz peynir dedim de :
insanı sofrada ve rakı masasında tanıyacaksın. egoistse, önündeki yemek – ekmek fazladır. paylaşımcıysa, beraber sofraya oturduğundan azdır.
birkaç tekten sonra gizli kişiliği ortaya çıkar. kavgacıysa, uzaklaşacaksın. türkü söylüyorsa, hakikaten korkma ondan, istisnalar hariç.
içmeden küfürbaz olanla bir araya bile gelmemek lazım. biraz içtikten sonra, bel altı sohbeti yapmayan dedikodu etmeyen insan, iyidir. insanı bir de demliyken ölçmek gerekir.
bunlar için, iyi insanlar için çalışmaya değer.
